Je moet erbij geweest zijn om het te geloven...
De beleving van een voorzitter waarbij het onmogelijke toch mogelijk werd.. 

Zaterdag 26 mei, de laatste competitiewedstrijd van het seizoen, we staan er niet zo goed voor. We hebben het niet meer in eigen hand. Ik heb mij al verzoend met de nacompetitie. Ik ben er de hele week mee bezig, hoewel eigenlijk ben ik er al weken mee bezig. Alle scenario’s heb ik uitvoerig doorgenomen. Enige weken geleden was er nog van alles mogelijk en was het een ingewikkeld gedoe. Vandaag valt dat wel mee, we moeten zelf ruim winnen en BSVV moet dik verliezen in Nieuwlande. We liggen 3 punten op hen achter en hebben een doelpunten verschil van -5. Kortom, het is helder voor iedereen, er moet een wonder gebeuren willen we de nacompetitie ontlopen. 

Er zijn wel wat hele kleine lichtpuntjes. Fit Boys, onze tegenstander van vanmiddag, hoeft niet zo nodig meer. Die zijn veilig, de druk is er daar af. En SCN, de tegenstander van BSVV doet het de laatste weken goed. Sinds die zijn gedegradeerd winnen ze opeens.

Voor de wedstrijd alles nog even doorgenomen met de teammanager (zo heet dat daar) van Fit Boys. Hij bedankte voor de felicitatie die ik had geuit in het programmaboekje en vond dat ik daarin wat gefrustreerd klonk over de penalty die zij vorige week in de laatste minuut tegen FDS hadden gekregen. Volgens hem een cadeautje dat ze dankbaar hadden aangenomen. Op die penalty kom ik nog wel even terug.

Verder geeft hij aan dat ze niet gekomen zijn om de punten weg te geven, het is de laatste wedstrijd van hun trainer, grensrechter en een speler en die hebben recht op een waardig afscheid.  

Deze keer geen wedstrijdbespreking maar alleen maar motiverende filmpjes en video’s, vertelde Berry mij. Uitgaan van eigen kracht: in het voetbal is immers alles mogelijk! Een duidelijke opdracht en heldere boodschap waarmee de mannen (de oorspronkelijke selectie noodgedwongen aangevuld met spelers uit het tweede, het derde én een speler die vorig jaar was gestopt) het veld in werden gestuurd. Een mooie mix die al heeft laten zien met elkaar tot veel in staat te zijn. Mocht het vandaag niet lukken dan werkt een goede wedstrijd vast motiverend voor de wedstrijden in de nacompetitie. 

En dan de wedstrijd:
Hoewel het best moeilijk is om jezelf in een dergelijke situatie op te laden, doen de mannen het goed. Binnen twee minuten wordt er gescoord, 1-0. Ik kan het niet laten om op de telefoon te kijken hoe het in Nieuwlande is. Om mij heen zie ik vrijwel iedereen met de telefoon in de hand. Hoera! In Nieuwlande is het ook al snel 1-0. Zou het dan toch?

Het zit mee, voor de rust komen we op 2-0. Tussendoor even kijken hoe het elders is. Shit.. 1-2. Ik heb het gevoel dat het is gebeurd. Naast mij zegt iemand optimistisch dat er nog van alles kan gebeuren. Het zal wel???? 

Bij de rust staan we er, door de voorsprong van BSVV, dus slechter voor dan aan het begin van de wedstrijd. Er moet nog veel gebeuren! Duidelijk is wel dat bij Fit Boys het "heilige moeten" ontbreekt. Ze spelen plichtmatig, doen hun best met een bal op paal en lat, maar dat is het dan ook. Daar staat onze passie tegenover. Ondanks de warmte wordt er gevochten voor wat we waard zijn. Niet altijd even goed, niet altijd even gelukkig, maar met bewonderenswaardig veel inzet.

Het zit ons mee, 3-0 uit een mooie aanval. 4-0 uit een rare hoge bal waarop de keeper zich tegen de zon in verkijkt. De emoties lopen hoog op. Het gonst langs de kant: 2-2 in Nieuwlande! Scheidsrechter en soms ook de grensrechter van Fit Boys krijgen het verbaal van alle kanten zwaar te verduren. Ze blijven opvallend rustig en reageren niet of nauwelijks. Ook in het veld een opstootje. Het valt gelukkig mee, scheidsrechter houdt het in de hand. De spanning is om te snijden. In het veld weten ze de stand in Nieuwlande ook. We maken 5-0 en via een penalty zelfs 6-0, waarmee we het doelpunten verschil hebben weggewerkt. Meer hoeven we niet te doen. Ik betrap mijzelf erop dat ik zenuwachtig word. Ik, die altijd probeer te relativeren, die vindt dat er tussen hemel en aarde belangrijkere zaken dan voetbal zijn. Maar ja, voetbal is natuurlijk wel de "belangrijkste bijzaak" in het leven! 

Vlak voordat het is afgelopen gaat er een gejuich op onder het publiek: 3-2 in Nieuwlande.

Bijna niet te geloven! Ik vraag Hillie om naar Nieuwlande te bellen. Ik ben bang dat er ergens een grappenmaker rondloopt. Hoewel, heb ik het wel gevraagd? Het zou me niet verbazen als het meer op een wat snauwerig opdracht heeft geleken. Gelukkig is Hillie net zo gespannen en begrijpt ze mij wel én het telefoontje bevestigt de stand. Maar het is daar nog niet afgelopen! 

Hier wel, spelers, staf en nog wat meer verzamelen rond de middencirkel, supporters blijven langs de kant en wachten ook. De spanning is om te snijden. Dan klinkt uit de spelersgroep teleurgesteld: 3-3. Gevloek, gescheld en tranen. We waren er zo dichtbij. Zo ons best gedaan en dan loopt het op het laatste moment mis. We wachten, nóg niet afgelopen daar. Hillie houdt de lijn open, opeens gejuich, 4-3 door een penalty. Opvallend is dat er nu bijna nog harder gescholden wordt, in ieder geval vloeien er meer tranen. Het is sommigen gewoon eventjes te veel, wel/niet, wel/niet.. Je voelt je in een achtbaan. Het zweet breekt mij uit en dat komt niet alleen door de zon! We houden onze adem in en dan is het echt afgelopen in Nieuwlande, het wonder heeft zich dus inderdaad voltrokken: in het voetbal is inderdaad alles mogelijk!  

Nog meer tranen, we beuken elkaar op de schouders, er wordt gelachen, gejuicht, omhelst, gezoend en getroost. Sommigen zitten er helemaal doorheen maar dat duurt niet lang. In een seizoen waarin het wat blessures aangaat erg tegen zat, waar niet werd gemopperd, maar de schouders er onder gezet, hebben we ons met een smalle selectie gehandhaafd.

Hier is een héél groot compliment voor staf en spelers op zijn plaats.  

Volgend seizoen beginnen we gewoon weer opnieuw, een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Ik ben er van overtuigd dat het met dezelfde instelling dan zeker weer goed gaat komen.  

Nog even terugkomen op die onterechte penalty die Fit Boys in de laatste minuut kreeg tegen FDS. Het leek funest voor ons, ze waren niet meer in te halen. Ik was daar dus inderdaad best wel gefrustreerd over. Achteraf denk ik daar nu heel anders over, misschien is het zelfs wel goed geweest en heeft het óók ons geholpen!? 

"Niets veranderlijker dan een mens", zou mijn moeder nu hoofdschuddend hebben gezegd. 

Ook nog even terugkomen op Hillie. Jarenlang was zij onze steun en toeverlaat bij thuiswedstrijden in de bestuurskamer. Als gastvrouw heeft zij de club altijd op voortreffelijke wijze vertegenwoordigd. Komt bij dat ze ook jarenlang de was voor de selectie heeft gedaan. Zaterdag was het mede door het positieve resultaat opeens voor het laatst. Blijkbaar had de spanning rond de selectie mij zo bezig gehouden dat ik niet eens voor een bloemetje had gezorgd. Dat ga ik in de loop van deze week nog proberen goed maken.  

Intussen stroomt het bier rijkelijk in de kantine, er wordt gelachen en gezongen. Het is een voorrecht om voorzitter te zijn van een club waarbij zoveel trouwe en enthousiaste mensen betrokken zijn.